Dierenarts Vaandrager verwijt zijn beroepsgroep cliënten in een ethische gijzeling te houden (Forum, 23 augustus). Dierenartsen zouden cliënten onder druk te zetten om hun huisdieren dure operaties te laten ondergaan. Daarmee trekt hij de integriteit van zijn collega's in twijfel.
Vaandrager keert zich ook tegen de kwalijke gevolgen van de maatschappelijke ontwikkeling waarin het dier vermenselijkt. Het feit dat mensen dieren humane eigenschappen toedichten, leidt soms inderdaad tot gedragsproblemen of overgewicht. Tot zover heeft Vaandrager gelijk; dierenartsen moeten huisdierbezitters hierover voorlichten.
De diergeneeskunde is een vakgebied dat zich blijft ontwikkelen. Zo ontstaan er nieuwe en betere therapieën voor bestaande aandoeningen en worden behandelwijzen ontdekt voor nieuwe ziektes. Daar zitten geen ethische grenzen aan zolang het welzijn van het dier niet wordt geschaad.
Dat goede diergeneeskundige zorg geld kost mag duidelijk zijn. Dat deze kosten gelijke tred houden met de ontwikkeling van de diergeneeskunde ook. Verder is een dierenartsenpraktijk inderdaad een onderneming. De kosten van huisvesting, inventaris, personeel, verzekeringen, nascholing enzovoort moeten worden terugverdiend. Anders dan huisartsen en tandartsen, zijn dierenartsen vrije beroepsbeoefenaren die zonder externe financiering (verzekeringen) hun bedrijf op de been moeten houden.
Het streven naar een optimale zorg en goede kwaliteit is een vereiste voor elk dienstverlenend beroep. Dat je jezelf daarbij toetsbaar maakt en open en transparant laat beoordelen, past bij professionele volwassenheid. Het tuchtrecht is daar een essentieel onderdeel van.
De aanschaf van een huisdier is maar al te vaak een impulsaankoop. Met eventuele kosten van een dierenarts wordt vooraf geen rekening gehouden. Dit leidt ertoe dat dieren soms te laat of helemaal niet behandeld worden. Veel dieren eindigen uiteindelijk in het asiel. Dat is de andere kant van de medaille. De mogelijkheid van verzekeren juichen wij daarom van harte toe.
Van de ethische gijzeling door dierenartsen waar Vaandrager over spreekt, is naar ons idee geen sprake. Als eigenaar ben je zelfs wettelijk verplicht je huisdier de nodige (diergeneeskundige) zorg te bieden. De dierenarts biedt daarbij zijn diensten aan. Wat die nodige zorg inhoudt, bepalen dierenarts en eigenaar samen. De dierenarts houdt daarbij rekening met de gezondheid en het welzijn van het dier maar ook met de belangen van de eigenaar van het dier.
Precies zoals de collega in het verhaal van de zieke poes. (Intermezzo, 18 augustus) heeft gedaan, bespreek je alle behandelmogelijkheden en de daaraan verbonden kosten met de eigenaar. Het is uiteindelijk de eigenaar die kiest op welke manier zijn dier wordt behandeld. Dat euthanasie daarbij als laatste redmiddel wordt beschouwd, is terecht. Een dier is namelijk geen wegwerpartikel.
De emancipatie van het dier is een brede maatschappelijke ontwikkeling. Er wordt steeds meer rekening gehouden met de intrinsieke waarde van dieren en dat wij mensen niet zomaar alles met ze kunnen doen. Ghandi zei al: de beschaving van een land valt af te lezen aan de wijze waarop men met dieren omgaat. Gelukkig leven we wat dat betreft in een beschaafd land. In een poll op de website van de Volkskrant, waar mensen naar aanleiding van het poezenartikel konden stemmen voor inslapen of opereren, koos 77 procent voor het laatste. |
