logo RvawL

Contactblad april 2018

Dit is het Contactblad "Relatie Mens en Dier" van de belangengroep en stichting Rechten Voor Al Wat Leeft. Dit is het laatste contactblad dat we voor de Belangengroep hebben geplaatst. Inmiddels heeft de stichting haar activiteiten gestaakt.

Onderwerpen

Zwerfkatten in Spanje

Aan iedereen die een gift voor dit doel heeft gestort: namens de zwerfkatten heel hartelijk dank! Uw giften zijn nog steeds heel erg welkom! Uw geld wordt voor de volle 100% besteed aan het terugdringen van zwerfkattenleed en …… niet alleen in Nederland! Zo ging iemand van één van onze zwerfkattenprojecten in Nederland enkele malen naar het Spaanse El Capello (op eigen kosten!). Daar liepen grote aantallen zwerfkatten rond, waar niemand naar omkeek. Zij ging daar een Engelse en twee Nederlandse dierenartsen helpen door met vangkooien grote hoeveelheden zwerfkatten te vangen, die vervolgens door de dierenartsen werden gecastreerd/gesteriliseerd. Totaal 210 zwerfkatten zijn geneutraliseerd en zullen geen nakomelingen meer voortbrengen. Er is onderhandeld over de tarieven en zo kostte bijv. een sterilisatie 40 euro i.p.v. 140 euro! Ook dat hebben we financieel gesteund. Blijft u de zwerfkatten alstublieft steunen! Heeft u nog geen extra gift overgemaakt voor dit doel? Wij hopen dat u dan alsnog een gift wilt overmaken! Met elke gift, groot of klein, zijn we heel blij!

Onverdoofd ritueel slachten

Op 8 februari jl. is in de Tweede Kamer gedebatteerd over de NVWA (Nederlandse Voedsel en Waren Autoriteit) en één van de agendapunten was: het onverdoofd ritueel slachten. Wat er uit het debat gekomen is, is ons niet bekend, maar wel weten we dat het Bureau Risicobeoordeling en Onderzoeksprogrammering (BuRO) van de NVWA op 30 oktober 2015 in een advies aan de staatssecretaris van Economische Zaken (waar toen ook Landbouw onder viel) pleitte voor een verbod op het onverdoofd ritueel slachten. Het BuRO concludeerde in het advies namelijk dat bij deze slachtmethode sprake was van ernstige aantasting van het dierenwelzijn. Het is helaas niet tot een verbod gekomen. Het zogeheten 'Convenant onbedwelmd slachten volgens religieuze riten', waarmee in 2012 toenmalig Staatssecretaris van Landbouw Henk Bleker een streep haalde door het wetsvoorstel (een verbod op onverdoofd slachten) van Marianne Thieme en waarin voor het allergrootste deel tegemoetgekomen werd aan de betreffende religieuze groeperingen, blijkt absoluut niet te werken. Ex-Staatssecretaris van Landbouw Martijn van Dam heeft getracht het convenant enigszins aan te scherpen, maar ook het aangescherpte convenant dat m.i.v. 1 januari 2018 van kracht werd, heeft geen enkele verbetering bewerkstelligd.

Persbericht van de Dierencoalitie

Mede naar aanleiding van een artikel over dit onderwerp in het Reformatorisch Dagblad publiceerde de Dierencoalitie, waar ook Rechten voor al wat leeft deel van uitmaakt, een persbericht dat we hieronder laten volgen: "Convenant onverdoofd slachten zorgt voor meer dierenleed. Dierencoalitie pleit voor onmiddellijk verbod. De nieuwe regels van het convenant over de onverdoofde slacht, die per 1 januari jl. in werking zijn getreden, werken niet en zullen leiden tot een toename van het aantal dieren dat onverdoofd wordt geslacht. Daarvoor vreest de Dierencoalitie, een samenwerkingsverband van 14 dierenwelzijnsorganisaties. Op de eerste dag van de koosjere slacht dit jaar bleek dat geen enkel rund binnen de vereiste periode van 40 seconden na het toedienen van de halssnede zijn bewustzijn had verloren, waardoor de dieren alsnog zijn afgeschoten en het vlees werd afgekeurd. Dit zegt mr. Herman Loonstein in januari 2018 in een artikel in het Reformatorisch Dagblad. Vanwege het convenant zal op jaarlijkse basis het vlees van duizenden dieren worden afgekeurd omdat het niet zal voldoen aan de eisen van de koosjere slager. Om toch in de vraag naar koosjer vlees te voorzien zal dit in de praktijk betekenen dat er meer dieren aangevoerd worden voor de onverdoofde slacht en op gruwelijke wijze aan hun einde komen. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat onverdoofd ritueel slachten veel pijn, leed en stress met zich meebrengt. Een initiatiefwet van Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren om het onverdoofd slachten te verbieden kon in 2011 rekenen op de steun van een meerderheid van de Tweede Kamer, maar werd uiteindelijk tegengehouden door de Eerste Kamer. Een verbod kwam er niet. 40-secondenregel Sinds 1920 zijn dieren, bestemd voor de slacht, wettelijk beschermd door de verplichting om dieren voorafgaande aan de slacht te verdoven. Deze bescherming geldt niet voor dieren die ritueel worden geslacht en het convenant heeft hier geen verandering in gebracht. De 40-secondenregel, die als basis geldt voor het convenant, regelt dat een dier zonder verdoving aangesneden mag worden. Als na 40 seconden blijkt dat het dier nog niet bewusteloos is, moet verdoving worden toegepast. Hiermee is het 40 seconden lijden en het leveren van een doodsstrijd wettelijk toegestaan. Bij bewustzijn De ooglidreflex wordt gebruikt om te bepalen of een dier nog bij bewustzijn is. De controle van de ooglidreflex werkt volgens deskundigen van de Wageningen Universiteit in 85 procent van de gevallen echter niet als indicator. Diezelfde deskundigen stellen tevens vast dat de vier overige beschikbare methoden eveneens niet werkbaar zijn. Zo reageert het merendeel van de dieren, nadat de halssnede is toegediend, niet meer op een pijnprikkel, terwijl aan de hersenactiviteit te zien is dat het dier nog wel bij bewustzijn is. Ook de reactie op dreiging is moeilijk te peilen vanwege de hoeveelheid bloed die over het oog stroomt. Daarnaast is het door de manier waarop de dieren gefixeerd zijn niet mogelijk om de oprichtreflex te observeren. Dit geldt ook voor de controle op ritmische ademhaling, die bovendien niet kan worden waargenomen door beweging van de mond of de neus, omdat de luchtpijp is doorgesneden. De keuze voor een andere indicator voor bewusteloosheid, zoals Loonstein in het artikel in het Reformatorisch Dagblad bepleit, maakt geen verschil, want ook dan zal niet binnen de vereiste 40 seconden kunnen worden vastgesteld dat het dier bewusteloos is. Het convenant leidt tot meer dierenleed en meer onverdoofde slachtingen. Voor de Dierencoalitie is de enige oplossing dan ook: een onmiddellijk en algeheel verbod op het onverdoofd slachten".

Duiven'sport'

De duiven'sport' wordt steeds minder populair. En dat is maar goed ook! Want deze 'sport', die in veel gevallen heel veel geld kan opleveren, zit vol met 'slimmigheidjes' die eigenlijk het daglicht niet kunnen verdragen. Verder is deze hele 'sport' gebouwd op dierónvriendelijkheid. De wedvluchten (met name de lange-afstandsvluchten) hebben dikwijls tot gevolg dat door bepaalde weersomstandigheden veel duiven afdwalen en de juiste richting kwijtraken. Als ze boven zee vliegen komt het dikwijls voor dat er dieren van vermoeidheid in het water vallen en verdrinken. Heel veel duiven die de koers kwijt zijn strijken ergens neer in een stad, waar ze hun voedsel zoeken in de stadscentra bij snackbars etc. Er worden veel geringde duiven gevonden in de steden. Ze worden 'stadsduiven' genoemd, maar het zijn verdwaalde wedstrijdduiven. Eigenlijk zou men deze geringde duiven moeten terugbrengen naar de eigenaar. Maar wie begint daaraan? Het zijn er teveel. En bovendien: Het lot van een teruggebrachte duif is veelal dat het dier wordt gedood. "Niet op tijd, koppie kwijt", is het motto van duivenmelkers. Het dier brengt immers geen geld op en kost dan alleen maar geld voor voer! De duivenmelker is alleen in de winnende duiven geïnteresseerd. Er vindt ook een levendige handel plaats in duiven die topprestaties leveren. Er gaan enorme bedragen in om (inkomsten uit hobby zijn ook nog eens belastingvrij!). Zo worden ook duiven uit Nederland verkocht aan duivenmelkers in China en Taiwan, waar de misstanden in deze 'sport' nog erger zijn dan hier. Zo waren er in Taiwan in 2017 van de ruim 12.500 duiven die de Oceaan moesten overvliegen slechts 147 die de tocht overleefden. De meeste vogels verdronken en de duiven die de overkant wél haalden maar te laat binnenkwamen werden alsnog door hun eigenaren gedood. Er wordt vaak gedacht dat de duiven'sport' alleen iets is voor 'de kleine man'. Dat is het zeker ook, maar veel duivenmelkers beginnen klein, met een paar duiven en met korte afstanden. Maar als ze daarmee succes hebben gaan ze steeds verder en de afstanden worden steeds langer.

Duivenoverlast

De stadsduiven fourageren niet alleen in de steden, ze nestelen er ook. Net zo lang, tot er gesproken wordt van 'duivenoverlast'. De ongeringde duiven herkent men niet meer als nakomelingen van de wedstrijdduiven en daardoor zal men niet zo gauw begrijpen dat die duivenoverlast een gevolg is van de duiven'sport'. Ze worden dan 'vliegende ratten' genoemd, ze besmeuren de gebouwen met hun uitwerpselen en ze zouden de verschrikkelijkste ziekten verspreiden. Gemeenten vinden het te duur om duiventillen te plaatsen, die een oplossing zouden kunnen bieden voor het probleem en bovendien is een duiventil een eenmalige investering. Maar ze geven liever jaarlijks een groot bedrag uit aan het vangen en doden van de duiven. Eerst wordt er een duivenvanger op losgelaten. Die strooit voer op de grond waar de duiven massaal op af komen. De duivenvanger schiet snel een schietnet over de troep duiven heen en ze zitten hopeloos gevangen. De dierenverdelger weet er wel raad mee. De duiven worden in het CO2-vergassingsapparaat gestopt, waar de dieren na een lange, pijnlijke en benauwde doodsstrijd van enkele minuten de verstikkingsdood sterven.

Slimmigheidjes

Hoe stimuleren de duivenmelkers hun duiven om zo snel mogelijk terug te vliegen? Dat doen ze door, vlak voor het inkorven de dieren op diverse manieren jaloers te maken. Zo komt het vaak voor dat de duivenmelker de doffer door een glaswand laat toezien hoe een andere doffer zijn duifje het hof maakt, waarna hij, als hij goed door het dolle is, wordt ingekorfd. Of de duif wordt van het nest met jongen gehaald, moet haar jongen achterlaten en wordt ingekorfd. Met dit soort slimmigheidjes raken duiven bezeten om zo gauw mogelijk naar huis terug te vliegen.

Immaterieel erfgoed

Wij konden het dan ook nauwelijks geloven toen wij in december vorig jaar vernamen dat de duiven'sport' tot immaterieel erfgoed is verklaard. In onze ogen is deze 'sport' niet ethisch en zéker niet diervriendelijk. De duivenmelkers, verenigd in de NPO (Nederlandse Postduivenhouders Organisatie) hebben nu een troef in handen om hun tanende 'sport' weer wat op te krikken en het ledenaantal weer uit te breiden. Wij wendden ons tot het Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed met het volgende: "Wij zouden u willen vragen hoe het zit met de beoordeling op ethische aspecten van onderwerpen die u tot immaterieel erfgoed bestempelt. Wordt alles eerst grondig onderzocht of er geen ónethische kanten aan een zaak zitten?" Het antwoord was: "Ethische vragen hebben onze grote aandacht. Wij werken momenteel hard aan de afronding van de ethische uitgangspunten die ten grondslag liggen aan de Inventaris Immaterieel Erfgoed Nederland. Deze zijn gebaseerd op de Ethical Principles bij de UNESCO Conventie ter Bescherming van het Immaterieel Cultureel Erfgoed. (…) Zodra wij de ethische grondslagen afgerond hebben, worden deze op onze website www.immaterieelerfgoed.nl gepubliceerd". (Het Kenniscentrum verklaart dus blijkbaar zomaar zaken als immaterieel erfgoed, zonder eerst de ethische grondslagen te hebben afgerond!)

Brief aan Kenniscentrum

We hebben bovenstaande informatie naar het Kenniscentrum Immaterieel Erfgoed gestuurd, met de vraag of de duiven'sport' aan de ethische uitgangspunten van UNESCO voldoet. We wachten in spanning het antwoord af en zullen u daarvan op de hoogte houden.

Oostvaardersplassen (OVP)

Afgelopen winter was er zeer veel commotie over de hongerende grote grazers in de OVP, en terecht! We hebben uitgebreid in de media kunnen horen, zien en lezen over diverse, al of niet uitvoerbare oplossingen. Wij zijn vanaf het begin tegen dit hele project geweest. Elk jaar weer zijn er honderden kreperende dieren die moeten worden afgeschoten. Maar tot dit gebeurt hebben de dieren al vele dagen honger geleden.

Petitie

We citeren hieronder een bericht van de website van Stichting De Faunabescherming, waarin u kunt lezen hoe u allen kunt meehelpen aan een definitieve oplossing van de problemen:

Faunabescherming start petitie om dieren in OVP niet langer op te sluiten achter hekken

. De Faunabescherming (FB) is een petitie gestart om de verbindingszone tussen de OVP en de Veluwe, het rivierengebied en het Duitse achterland zo spoedig mogelijk te realiseren, m.n. voor edelherten, waarmee de graasdruk in de OVP kan worden verminderd. Als bijkomend voordeel biedt realisatie van dit plan ook een unieke gelegenheid voor de wolf om zich definitief in ons land te vestigen. Onnatuurlijk hoge dichtheden van grote hoefdieren worden dan op ecologische wijze voorkomen. En boeren zullen minder te vrezen hebben dat hun schapen worden aangevallen in zo'n veel completer ecosysteem. Lapmiddelen als bijvoeren en reactief afschot zorgen niet voor structurele oplossingen. Elk jaar als het kwik onder nul daalt zullen er dieren sterven als gevolg van voedseltekort. Natuurlijk is dat niet ongewoon. Ook zangvogels en tal van andere dieren sterven in de winter als gevolg van uitputting en ondervoeding, maar het belangrijkste verschil met de situatie in de OVP is dat ze tenminste de vrijheid hebben te proberen zich aan winterse omstandigheden te onttrekken. Daarom is de FB een petitie, gericht aan de provincie Flevoland, gestart om de dieren in de OVP meer vrijheid te bieden om natuurlijk trekgedrag aan de dag te kunnen leggen. De gereserveerde gronden voor de doorgang liggen klaar, alleen de politieke wil ontbreekt. M.n. CDA, VVD, PVV en SGP weigeren de dieren meer vrijheid te bieden. Daar moet verandering in komen". Als u ook wilt tekenen: petities.nl/petitions/hekken-weg-in-de-oostvaardersplassen-geef-dieren-de-ruimte.

Wat doet een boswachter?

Velen onder u zullen misschien nog in de veronderstelling leven dat een boswachter het bos en alles wat daarin leeft, beschermt en zorgt dat alles op dat terrein in orde is. Iedereen die in dat bos komt dient zich aan de regels te houden en zo niet, dan kan de boswachter bekeuringen uitdelen. Ook dient de boswachter de gezondheid en het welzijn van de dieren in de gaten te houden en het is zijn taak om dieren die er slecht aan toe zijn door ziekte of anderszins, te helpen of, als er geen oplossing meer is, uit hun lijden te verlossen. Wij hadden vroeger veel respect voor boswachters en vonden het een sympathiek beroep. Hoe is het nu? Wel, het beroep 'boswachter' is in onze ogen minder sympathiek dan het lijkt. Veel boswachters zijn tevens jager. In plaats van beschermen 'oogsten' zij ook. Officieel heet het dat boswachters het bos moeten 'beheren', maar dat woord betekent net zoveel als jagen op wild (het woord 'wildbeheerder' betekent in de praktijk gewoon 'plezierjager'). Het KRO-programma Kruispunt liet dat op 24 december 2017 weer eens zonder blikken of blozen zien met 'Boswachter Peter' (de achternaam werd wijselijk niet vermeld!). Het was een programma over kerst en wat daar allemaal mee te maken had. Ja en daar hoort dan ook 'een stukje wild op tafel' bij, zo vinden de meeste mensen en ook de KRO. Boswachter Peter werd in het programma aangekondigd met: "Peter is boswachter én jager. Hij zorgt voor het evenwicht tussen mens en dier. Teveel herten, hazen en zwijnen in het bos betekent ook meer gevaarlijke ongelukken met wild op de weg. De natuur is ook de plek waar hij zijn zorgen kan achterlaten". Boswachter Peter liet de kijkers weten dat hij alle narigheid en ellende van de wereld, zoals aanslagen etc. van zich af kon werpen als hij in de natuur bezig was. En "van zijn vader had hij het jagen, het respect voor de natuur en voor het wild geleerd". "Kerst is altijd een drukke periode", vertelt hij. "Dan zijn er altijd veel mensen die een stukje wild op tafel willen hebben, haas of wild zwijn of reerug…". Naar ons idee is het kerstfeest een vredesfeest, niet alleen voor mensen, maar voor álle schepselen. In de meeste kerststallen zijn ook dieren aanwezig, de os en de ezel en de aandoenlijke lammetjes. Dieren zijn dus wel degelijk in het kerstverhaal opgenomen. Maar wij zagen nog nooit een kerststal waar men de dieren op een bord ziet liggen.

Huichelachtig

Het was weer hetzelfde gehuichel als altijd, als het om de jacht gaat. Jagers zeggen altijd 'respect voor de natuur en het wild' te hebben. En veel mensen geloven dat ook nog…. En rond Kerst zijn het altijd de dieren die bij het Kerstdiner gegeten worden die ineens zo'n 'groot gevaar op de weg vormen…'. Waarom dan geen hek om het bos geplaatst? Of waarom dan niet álle herten, reeën, hazen en wilde zwijnen afgeschoten? Ze vormen dan toch allemaal een gevaar op de weg? Niet alleen de dieren die besteld zijn? (Boswachter/jager Peter kijkt wel uit: hij wil volgend jaar Kerst ook nog wat te jagen hebben…)

Evenwicht tussen mens en dier

Als men het heeft over evenwicht tussen mens en dier (zoals o.a. in Kruispunt), weet men niet waar men over praat. Dat evenwicht is al lang zoek. Men suggereert ermee dat er veel te veel dieren zouden zijn, waardoor er voor de mens niet genoeg ruimte zou overblijven. Is het niet eerder andersom…? En bovendien: moet de mens voor evenwicht in de natuur zorgen met een geweer? De natuur zoekt zelf altijd naar evenwicht. Het is de mens die dat evenwicht altijd weer verstoort, o.a. door de jacht.

Tegenstrijdig

Het is trouwens wel heel merkwaardig en heel tegenstrijdig ook, dat boswachter Peter, om "alle narigheid en ellende van de wereld, zoals aanslagen etc., van zich af te werpen", met zijn geweer de natuur in gaat om daar zelf een aanslag te gaan plegen op de natuur en op weerloze dieren. Klopt er hier soms iets niet in het brein van boswachter Peter?

Zwitserland verbiedt levend koken kreeften en krabben

M.i.v. 1 maart van dit jaar is in Zwitserland het verbod ingegaan op het levend koken van kreeften en krabben. Restaurants en handelaren zijn nu verplicht deze dieren eerst te verdoven, elektrisch of d.m.v. een mechanische destructie van de hersens. Eerder was het levend koken van de kreeften en krabben ook al verboden in Nieuw-Zeeland en in de Noord-Italiaanse provincie Reggio Emilia. Ook verbiedt Zwitserland de wijze van transport van kreeften en krabben. Tot nu toe worden bij de dieren als ze op transport gaan de scharen vastgetaped of zelfs afgeknipt en worden ze, vaak op elkaar gepropt, vervoerd over de hele wereld. In de restaurants worden ze dan mét de vastgetapete scharen in aquaria in leven gehouden. De Zwitserse wet schrijft nu voor dat schaaldieren (dus ook de kreeften en krabben) altijd in een zo natuurlijk mogelijke omgeving moet verblijven, ook tijdens het transport en dus niet op ijs of in water met ijs vervoerd mogen worden. Over een verbod op het vasttapen of afknippen van de scharen wordt in de media helaas niet gesproken.

En Nederland?

In Nederland zijn deze gruwelen nog toegestaan. Op 30 januari jl. heeft de Vissenbescherming een petitie aangeboden om, in navolging van Zwitserland, ook het levend koken van kreeften en krabben te verbieden. En ook de Partij voor de Dieren heeft een motie ingediend van dezelfde strekking.

Kunnen schaaldieren lijden?

Deze vraag lijkt nog steeds niet door wetenschappers met zekerheid te kunnen worden beantwoord. Van de website van News Monkey in België nemen we een paar gedeeltes voor u over: "Ervaren kreeften en schaaldieren echt pijn? Volgens het onderzoek 'Painful feelings in Crabs' van professor Bob Elwood aan de Queen's University te Belfast wel. "De experimenten tonen aan dat ze waarschijnlijk pijn ervaren, eerder dan reflexen vertonen", schrijft Elwood in de Journal of Experimental Biology". De testen bestonden o.a. uit het toedienen van kleine schokken aan de kreeften, die in donkere schuilplaatsen zaten. De dieren reageerden daarop en vluchtten naar een andere schuilhoek. Bob Elwood: "Jaarlijks worden miljarden garnalen, krabben en kreeften op "erg extreme manieren" behandeld. Bij krabben worden de klauwen afgerukt en wordt het nog levende dier terug in zee gegooid. Bij kreeften en garnalen wordt de helft van hun lichaam afgescheurd voor het vlees aan de achterkant. Het zenuwstelsel in de kop en de thorax werkt een uur later nog altijd. De meeste mensen denken nog altijd dat schaaldieren geen pijn voelen omdat hun hersenen er anders uitzien dan die van gewervelde dieren. Schaaldieren zijn ongewervelden en mensen trekken zich niets aan van ongewervelden. Maar we moeten beter nadenken over de behandeling van deze dieren, aangezien een potentieel heel groot probleem wordt genegeerd". Onze conclusie is: Als het waarschijnlijk zeker is dat schaaldieren pijn kunnen ervaren, behoren wij deze dieren het voordeel van de twijfel te geven. Zolang het levend koken van schaaldieren in Nederland niet verboden is en zolang de dieren niet diervriendelijk, niet in een zo natuurlijk mogelijke omgeving en nog steeds met vastgetapete of afgeknipte scharen worden vervoerd, kortom zolang de huidige toestand hier voortduurt is óns advies om ze niet te eten.

Nu ook in Noorwegen verbod op bontfokkerijen

M.i.v. 2024 zullen niet alleen in Nederland alle bontfokkerijen tot het verleden behoren, ook Noorwegen heeft nu een totaalverbod op deze fokkerijen, eveneens m.i.v. 2024, in het regeerakkoord vastgelegd. De partijen waren eerst verdeeld over dit onderwerp: de liberalen waren vóór een verbod, de conservatieven en de progressieven waren tégen. Zíj wilden de bontfokkerijen behouden, met strikte normen voor dierenwelzijn en nieuwe regels daarvoor. Gelukkig heeft de meerderheid ingezien dat 'nieuwe welzijnsregels' niet kúnnen leiden tot 'strikt dierenwelzijn'. De dieren blijven immers in kooien opgesloten zitten en hun dood blijft pijnlijk en wreed. We zijn dus heel blij met dit bericht! Eerder hadden al Bosnië &Herzegovina, Servië, Macedonië en Kroatië tot eenzelfde verbod besloten.

"Goud" voor schaatser om pleidooi koreaanse honden

Aangenaam verrast waren wij toen tijdens de Olympische Spelen een van de Nederlandse sporters, de schaatser Jan Blokhuijsen, op een persconferentie de gelegenheid te baat nam om het voor de microfoon op te nemen voor de honden in Korea: "Geef de honden alstublieft een betere behandeling in dit land!" Hij doelde blijkbaar op de barbaarse martelingen in de hondenslachterijen. De oproep ging de hele wereld over. Jan Blokhuijsen deed zijn oproep in de ogen van velen wellicht op de verkeerde plaats en op het verkeerde moment, maar wij zijn blij dát hij het heeft gezegd. Waar en wanneer had hij de oproep beter kunnen doen? Het gaat hier om één van de gruwelijkste dierenmishandelingen. We schreven er al eerder over: gefokte honden, zwerfhonden en gestolen huishonden worden in kleine kooitjes gepropt, waar ze vaak dagen in moeten verblijven zonder eten of drinken en belanden na een verschrikkelijk transport in de hondenslachterijen (waar veel honden al dood aankomen), waar ze eerst worden gemarteld (geslagen, opgehangen, verminkt, levend gevild, etc.) voor ze worden gedood (levend gekookt). De gedachte is namelijk: hoe heviger ze lijden, des te lekkerder smaakt het vlees. Dit gebeurt niet alleen in Korea, maar in heel Azië! Op www.moonbears.nl kunt u meer lezen over Aziatisch dierenleed, maar ook vermeldt de site hoe honden (en ook katten) uit fokkerijen, van hondenmarkten en uit slachterijen worden gered. De oproep werd Jan Blokhuijsen niet in dank afgenomen, hij ging ervoor door het stof, maar het heeft in elk geval voor veel publiciteit gezorgd! Bedankt Jan Blokhuijsen, voor je moed, dat je temidden van het edelmetaalgekletter deze boodschap op dit cruciale moment hebt gebracht! Van ons krijg je goud!

De Stichting Rechten voor al wat Leeft.

Auteur .

pijl omhoog