Contactblad Relatie Mens en Dier juli 2014

Dit is het Contactblad "Relatie Mens en Dier" van de belangengroep en stichting Rechten Voor Al Wat Leeft. Onderwerpen Ganzenoverlast, het is weer zover. Wrede handel in wolhandkrabben. Duiventil in Arnhem. Berengal en hondenvlees. Van een gekooid bestaan naar een vrij leven. Goed nieuws voor zeehonden.

Ganzenoverlast Het is weer zover… Op 15 mei jl. is het weer begonnen: het wrede vangen en vergassen met pure CO2 (een verschrikkelijke methode!) van ganzen in Noord-Holland op en rond (tot ver buiten) Schiphol voor de zogeheten vliegveiligheid. Goede alternatieven, zoals het onaantrekkelijk maken van de velden aldaar d.m.v. bijvoorbeeld de aanleg van zonnepanelen op de betreffende velden, direct na het maaien de resten van de gewassen onder de grond werken, toepassing van het ganzendraadsysteem of het laten verjagen d.m.v. de inzet van bordercollies zouden allemaal zogenaamd niet helpen, want Duke Faunabeheer uit Lelystad, die reeds een aantal jaren door de provincie wordt ingehuurd om de klus te klaren, zegt dat alleen zíjn methode maar helpt. Natuurlijk zegt hij dat, want het is een lucratieve job voor Duke! Ook de laatste uitvinding, de 'RoBird', een robotvogel, die juist als een echte roofvogel bestuurbaar over velden en akkers scheert, en de ganzen verjaagt, zal het waarschijnlijk niet halen, want Duke zegt dat het niet zal helpen. Dus de provincie Noord-Holland, die de vergunning tot vergassing aan Duke heeft verleend, is ook sceptisch over de RoBird. RTV Noord-Holland: "Schiphol heeft jaren met een valkenier gewerkt, maar het effect van de dieren is beperkt en slechts tijdelijk", aldus de provincie. Maar volgens de fabrikant van de RoBird zijn echte valken ook niet geschikt om ganzen te verjagen. "Die vliegen twee rondjes en dan hebben ze hun buikje vol of ze zijn moe. De robotvogel kan de hele dag rondvliegen". Maar de provincie Noord-Holland, en ook alle andere provincies én Den Haag geloven alleen in doden. Dat dit geen structurele oplossing is zou men natuurlijk kunnen afleiden uit het feit dat de ganzenpopulatie weer zó snel aangroeit, dat men elk jaar weer tot uitdunnen van de populatie moet overgaan. Maar Duke lacht in zijn vuistje. Zijn kostje is voor jaren gekocht. Wie is Duke (Arie den Hertog) eigenlijk? Onlangs lazen we een reportage in de Nieuwe Revu over het familiebedrijf van Dick den Hertog en zijn zoon Arie. Zij gebruiken hun achternaam om een adellijk tintje aan hun bedrijf te geven (Duke Faunabeheer). Duke is namelijk het Engelse woord voor hertog. Beiden zijn fervent jager. Nu is jagen dikwijls (maar niet altijd) wel een adellijke, maar zeker nooit een edele 'sport'. Enkele citaten uit de Nieuwe Revu: 'Duizenden overlastgevende nijlganzen, irritante stadsduiven en hinderlijke kokmeeuwen hebben reeds recht in de loop van Arie en Dick gekeken, met fatale afloop'. Arie den Hertog wil geen 'gewetenloze dierenbeul' heten. Als hij zo bestempeld wordt, schiet hem dat in het verkeerde keelgat. "Ik hou en weet meer van dieren dan de gemiddelde dierenbeschermer", aldus Arie, die en passant wel meedeelt dat hij ervan smult als hij een dier de nek omdraait. "Ik ben geboren met een vangdrang. Toen ik 8 jaar was, draaide ik voor het eerst de nek om van een duif. Nu is het mijn werk. Als ik er één te pakken heb, dan geniet ik". Tja, de meeste jagers zeggen zéér veel van dieren te houden. Vooral dan van bloedende, zieltogende en stuiptrekkende dieren (want ze zijn niet zelden slechts aangeschoten), en 's jagers liefde is het allergrootst wanneer het dier op z'n bord ligt. Maar Arie den Hertog jaagt niet alleen, zijn grootste 'verdienste' is het vangen en vergassen met koolzuurgas (CO2) van grote hoeveelheden overlastgevende vogels, die hij niet allemaal met een jachtgeweer te lijf kan. Het vangen van ganzen moet altijd in de broedtijd gebeuren, want dan zijn de vogels in de rui en kunnen ze niet opvliegen. De ganzen worden, met hun jongen, met honderden tegelijk bijeengedreven, er wordt een hek (kraal) om de groep heengezet, en dan worden ze opgepakt en de vrachtwagen ingesmeten. Er breekt grote paniek onder de ganzen uit, ze kunnen niet wegvliegen, er ontstaat hevig tumult, waarbij de jonge ganzenkuikens door de gestreste ganzen worden vertrapt. Als de volgeladen vrachtwagen wegrijdt, op naar de vergassingsruimte, blijft over een weiland vol met veren en dood- en halfdoodgetrapte ganzenkuikens. Die beelden staan nog op ons netvlies. We raken ze niet meer kwijt. Den Hertog noemt zijn dodingsmethode "rustig en diervriendelijk", maar wij weten beter. In het rapport "Euthanasie van Proefdieren" (1993), gemaakt op verzoek van de overheid (VWS), zijn diverse dodingsmethoden onder meer gewogen en beoordeeld voor vogels. Als minst goede methode werd de CO2-gasmethode genoemd! De onderbouwing voor deze beoordeling van CO2-gas was als volgt: 1. zonder twijfel duidelijke pijn tijdens doden 2. tijdsduur vóór verlies bewustzijn: absoluut langer dan 30 seconden 3. zonder twijfel duidelijk psychische stress voor het dier 4. tijdsduur tot het doodgaan: kan tot 5 minuten duren De provinciale en landelijke overheden kennen deze feiten. Een bericht hierover is naar hen allen toegezonden. Toch worden er geen alternatieven uitgeprobeerd. Het meest opmerkelijke aan de zaak is echter dat de overheid de vliegveiligheid blijkbaar zelf niet serieus neemt! Immers, wanneer de vangacties in het broedseizoen achter de rug zijn, (zo'n 10.000 ganzen zijn er vorig jaar weggevangen en vergast rondom Schiphol, maar ook heel ver daarbuiten!) is binnen vier à vijf maanden (dus in de herfst) de populatie alweer aangegroeid tot de oorspronkelijke grootte. Dat betekent dat de vliegveiligheid dus van november tot mei (meer dan een half jaar!) alsnog in gevaar zou zijn!De volgende vangactie kan immers pas in het volgende voorjaar plaatsvinden, omdat vangen alleen maar mogelijk is in het broedseizoen, als de ganzen in de rui zijn en niet kunnen vliegen (mei/juni). En dat terwijl alternatieve methodes het hele jaar rond het gewenste effect zouden kunnen hebben! Blijkbaar is de overheid van mening dat vangen en doden de enige manier is waar de burgers vertrouwen in hebben, en wil zij niet de moeite nemen om het iets ingewikkelder verhaal, over hoe het anders, veiliger en diervriendelijker kan, aan de burgers uit te leggen. En dus kiest men de weg van de minste weerstand. Dieren kunnen immers toch niet protesteren of staken…. Er wordt wel eens beweerd dat Nederland het diervriendelijkste land ter wereld is….

Wrede handel Ja, dat mogen we wel zeggen, en wéér is het Nederland dat zich hiervoor leent omdat het flink wat geld oplevert! Waar gaat het over? Wel, hebt u op vrijdag 2 mei j.l. ook gekeken naar het programma "De wilde keuken van Wouter Klootwijk"? Zo ja, dan hebt u waarschijnlijk net zo zitten gruwen als wij! Het ging over de vangst en verhandeling van wolhandkrabben, ooit geïmporteerd uit China, en nu massaal uit het IJsselmeer gevist om geëxporteerd te worden naar… China. Nu de palingvissers voorlopig niet op paling mogen vissen, is de wolhandkrabvangst een winstgevend alternatief. Hoe gaat het in z'n werk? De krabben worden met netten gevangen en vervolgens uit de netten in containers gegooid. Dan worden ze in plastic dozen verpakt, in lagen boven op elkaar, zoveel mogelijk per doos, het deksel moet stevig worden aangedrukt omdat de doos eigenlijk te vol is, maar met een beetje extra kracht zetten lukt het dan toch. Uiteindelijk is het zo: hoe meer dieren in één doos, hoe goedkoper het transport wordt. Dan worden de dozen naar China vervoerd. De beelden lieten ons zien wat men er in China mee doet. Het is te gruwelijk voor woorden: Als de dieren die de reis hebben overleefd uit de plastic dozen worden gehaald, vouwt men ze zo klein mogelijk in elkaar. Ja, u leest het goed, en inderdaad gaat het om levende dieren! Men vouwt de poten dubbel en stopt de opgevouwen krab in een klein zeskantig plastic doosje. Bijna vacuüm verpakt…. De doosjes worden in automaten gezet zoals bij ons de kroketten, en de Chinese lekkerbekken (in China is men dol op krabben en men betaalt er véél geld voor! Fijn voor Nederland!!) kunnen dus geld in het gleufje gooien en een levende wolhandkrab uit de automaat trekken, een nog levende snack dus. De krab moet dan nog wel klaargemaakt worden. Thuisgekomen haalt men de krab uit het doosje en deponeert het arme dier vervolgens ook nog eens levend in een pan kokend water. De manier waarop Klootwijk het hele proces liet zien was weerzinwekkend; gezien de constante verlekkerde glimlach op zijn gezicht leek hij er erg van te genieten. Op het eind van de uitzending gooide hij zelf nog even een levende krab in het kokende water, om het dier daarna uit elkaar te trekken en lachend op te peuzelen. Wij hebben vaak veel kritiek op andere landen. Mishandelingen als het doodknuppelen van zeehonden en het stierenvechten worden hier verafschuwd (en terecht!), maar wíe komt er voor deze krabben op? En voor de kreeften en krabben die in ons eigen land levend in het kokende water belanden? Als dieren niet zo aaibaar zijn, wekken ze blijkbaar ook weinig mededogen op. Toen in de 90-er jaren de Gezondheids- en Welzijnswet voor Dieren in de maak was, hebben wij gepleit om ook de schaal- en schelpdieren erin te laten opnemen om zodoende het levend koken te kunnen verbieden. De overheid weigerde dit, omdat wetenschappers het niet met elkaar eens konden worden of deze dieren wel of geen gevoel hadden! En dus koos de overheid ervoor om schaal- en schelpdieren het nadeel van de twijfel te geven…. Crusta stun Er bestaat wel degelijk een verdovingsmethode voor schaal- en schelpdieren. Ze kunnen elektrisch worden verdoofd. Deze methode heet 'crusta stun'. Via Google vinden we daar veel informatie over. Restaurants, handelaren en exporteurs zoals hierboven beschreven zouden toch verplicht moeten worden deze methode toe te passen, zodat de dieren een zachte dood sterven en bovendien niet levend aan consumenten worden aangeboden. En consumenten zouden zich eerst eens moeten bedenken hoeveel leed aan het lekkere hapje kleeft alvorens het de mond ingaat….

Duiventil in arnhem In Arnhem staat op het Schipholplein een grote flat met twaalf verdiepingen. Er is op en rond deze flat in winkelcentrum Elderveld veel overlast van duiven, met name van stadsduiven. Alle stadsduiven in Nederland zijn verwilderde postduiven en hun nakomelingen. Alle postduiven, en dus ook stadsduiven zijn van oorsprong rotsduiven die van nature op rotsen leven. Gebouwen, en vooral flats met balkons, zijn voor deze duiven zeer geschikte kunstmatige rotsen. Duiven slapen en broeden graag op de stenen of betonnen richels en balkons. Bewoners die op vakantie zijn geweest treffen bij thuiskomst soms een nest met eieren of jonge duifjes aan op het balkon. Als de duiven na anderhalve maand volwassen zijn vliegen ze uit en… vliegen ook weer terug naar het balkon. Want daar waar ze geboren zijn is hun thuis, en daar keren ze ook weer naar terug. Duivenmelkers maken gebruik van deze eigenschap van duiven en brengen hun postduiven zelf naar Barcelona om ze te laten terugvliegen naar het hok waarin ze geboren zijn in Nederland. Dat soms maar 12% terugkeert in het hok na zo'n monstervlucht is niet verwonderlijk. Slecht weer, honger en dorst zorgen ervoor dat duiven soms dood uit de lucht vallen. Sommige duiven raken gedesoriënteerd of hebben eenvoudigweg de conditie niet om zo lang en zo ver te vliegen. Dat minstens een kwart van de jonge postduiven in Nederland verdwaalt, is een feit. En deze duiven komen onder andere terecht in Arnhem op een flat en leggen eieren op een balkon, waarna de jongen het balkon als thuisbasis beschouwen. Om te voorkomen dat duiven op het balkon kunnen komen hingen bewoners van de flat op het Schipholplein netten op en gooiden de nesten met eieren over het balkon of in de vuilnisbak. En een enkele dierenbeul gooide de jonge duiven, die nog niet konden vliegen, naar beneden. Duiven zijn heel trouw en zorgen erg goed voor hun nest. 's Middags zit de doffer mannetjesduif) op het nest en de rest van de tijd de duivin. Duiven zijn ook de enige diersoort waarbij de mannen 'borstvoeding' geven. Duiven krijgen onder invloed van hormonen een soort pap in hun krop en dat wordt duivenmelk genoemd. Jonge duiven worden hiermee gevoed en zowel de doffer als de duivin produceren deze pap. Wanneer duiven dus een nest hebben, en de bewoner hangt een net op, dan zullen de ouderduiven alles op alles zetten om bij hun nest met eieren of jongen te komen. Ook jonge duiven die op het balkon geboren zijn willen terug naar hun 'huis' op het balkon. Het gevolg was dat er wekelijks, zo niet dagelijks, duiven in de netten hingen. Sommige dood en sommige nog levend. Geen fraai gezicht, en een doorn in het oog van een andere bewoonster die veel van dieren, en dus ook van duiven hield. Die bewoonster heeft aan de bel getrokken en contact opgenomen met de Landelijke Werkgroep Duivenoverlast. De Landelijke Werkgroep Duivenoverlast adviseert effectieve en diervriendelijke methoden om overlast van stadsduiven tegen te gaan. In geval van veel overlast wordt het plaatsen van een duiventil aanbevolen. In zo'n til kunnen de duiven slapen, eten en broeden. De nesten en de poep belanden zo ook in de til en niet meer op de balkons en vensterbanken. Om de duivenpopulatie verder onder controle te houden, en te zorgen dat er niet nog meer duiven geboren worden, kunnen de gelegde eieren worden vervangen door gipseieren. De duiven blijven wel hun vrijheid behouden en in de omgeving rondvliegen, maar de overlast van poep en nesten wordt aanzienlijk verminderd. In Zutphen, Gouda, Soest en Almerestaan al grote duiventillen om de overlast van stadsduiven te verminderen. En met succes! De bewoonster van de flat aan het Schipholplein in Arnhem (degene die aan de bel getrokken had) is, samen met de vertegenwoordiger van de Landelijke Werkgroep Duivenoverlast, gaan praten met wethouder Margreet van Gastel en met Volkshuisvesting. De grote overlast, het dierenleed, de schoonmaakkosten en de kosten van de brandweer die voor de zoveelste keer moest uitrukken om spartelende duiven te bevrijden uit netten voor balkons van afwezige bewoners, hebben de wethouder én Volkshuisvesting ervan overtuigd dat er iets moest gebeuren. Gekozen werd voor de meest doeltreffende en de meest diervriendelijke oplossing: een grote duiventil op het dak van de flat! Opening van de duiventil Op 8 mei jl. was het zover en werd de duiventil op het dak van de flat op het Schipholplein geopend. De til biedt slaapplaats aan 200 duiven, en er leven ongeveer 150 duiven in de hele omgeving. De til is dus groot genoeg om alle duiven te huisvesten. Een team van vrijwilligers gaat de til schoonhouden en de duiven dagelijks van eten en drinken voorzien, alsmede de gelegde eieren vervangen door gipseieren. Op de foto's kunt u zien hoe de til eruit ziet, en dat een duivenkoppel al een goed plekje in de til heeft ingenomen. Een grote pluim voor dit diervriendelijke project in Arnhem! Hopelijk gaan nog veel meer steden in Nederland dit goede voorbeeld volgen!

Berengal en hondenvlees Velen van u zullen wel eens gehoord hebben van galberen, maar zullen zich dan tevens afvragen hoe deze dieren nu in óns contactblad terechtkomen! Beren vinden we in ons land alleen in dierentuinen, en galberen zijn hier al helemaal niet! En hondenvlees, dat wordt hier toch niet gegeten?! Wel, waarom we toch hierover iets willen schrijven? Omdat wij als Nederlanders nogal eens de neiging hebben onszelf op de borst te kloppen in de veronderstelling dat wij hier voor de dieren alles zó goed geregeld hebben, dat er weinig of niets meer hoeft te worden verbeterd aan het dierenwelzijn. We vergelijken onszelf graag met de Zuid-Europese en de Aziatische landen. Dáár hebben de dieren het pas slecht! En inderdaad, de dieren hebben het daar slecht, heél slecht! Maar in Nederland hebben veel dieren het ook slecht. Denk aan de verschrikkelijke, zeér grootschalige intensieve vee-industrie, waar miljoenen dieren een dierònwaardig leven hebben, langdurige veetransporten, diverse zeer slechte bedwelmingsmethoden voor de slacht (CO2 voor varkens, waterbadbedwelming voor pluimvee), onverdoofd ritueel slachten, de bontindustrie, onnodige en pijnlijke dierproeven, massale vergassing met CO2 van ganzen en duiven, de wrede plezierjacht, de 'sport'visserij, circussen etc. Maar onze overheid is kennelijk zeer tevreden over het dierenwelzijn in Nederland en vindt dat zij op dit punt wel rustig achterover kan leunen. Echter…, in de Aziatische landen bespeuren wij juist iets waar veel van onze politici een voorbeeld aan kunnen nemen: in Azië begint men hier en daar wakker te worden! Daar hebben wij twee voorbeelden van: Galberen In China en Vietnam zitten ruim 9.000 galberen op de z.g. galbeer-boerderijen opgesloten in zeér kleine kooien (één beer per kooi), waar de dieren zich amper in kunnen omdraaien of rechtop staan. Veel beren zitten daar al vanaf hun geboorte, sommige al langer dan 25 jaar! Een galbeer in een kooi (foto's: Animals Asia) Ze krijgen maar weinig te eten en worden met opzet uitgedroogd, waardoor ze meer gal produceren. Om de gal is het te doen. Het wordt gebruikt voor de traditionele geneeskunde, ofschoon allang bewezen is dat berengal vervangen kan worden door verschillende kruiden en synthetische geneesmiddelen. De gal wordt afgetapt d.m.v. een metalen katheter die rechtstreeks in de gal wordt geplaatst, of via een permanent open (geïnfecteerde) buikwond, zodat de gal er vanzelf uitvloeit. Het "leven" van deze beklagenswaardige beren is een gekooid bestaan met helse pijnen. In Vietnam is het inmiddels verboden, maar toch zijn er nog steeds galbeer-boerderijen in bedrijf, waar totaal zo'n 4000 beren gevangen zitten. Grote galboerderij in China opgedoekt Maar gelukkig gloort in deze landen een sprankje hoop! Veel mensen komen in verzet tegen deze zeer wrede praktijken! Dit voorjaar lazen wij op internet dat een galboerderij met maar liefst 130 galberen (waaronder ook drachtige!) zou worden opgedoekt. De dochter van de eigenaar van dit bedrijf, een fervent dierenvriendin, kon het leed op haar vaders bedrijf niet langer aanzien, en wist haar vader ervan te overtuigen dat dit gewoon niet langer kon! En…haar vader luisterde naar haar. De Engelse dierenorganisatie *Animals Asia* werd ingeschakeld; deze mocht de hele boerderij incl. de 130 beren overnemen! Begin mei 2014 is men begonnen de circa 30 allerziekste beren over te brengen naar een kliniek waar ze medisch worden behandeld en verzorgd. Animals Asia zorgt er voor dat alle 130 beren, na een maandenlange periode van revalidatie, een vrij en beerwaardig leven zullen krijgen. De boerderij zal worden omgebouwd tot berenopvang- en tevens educatief centrum. Er komt een grote omheinde buitenruimte met holen en speel- en klimtuig. Dit enorme project kan het begin zijn van een verdergaande bewustwording en uiteindelijk een einde aan de berengalindustrie in China! Animals Asia is reeds vanaf 1993 bezig met de strijd tegen de berengalindustrie, en sinds die tijd zijn er ook al 331 beren gered. Maar zó'n grote reddingsoperatie als deze had men nog niet eerder meegemaakt! Dit werk kost enorm veel geld, en Animals Asia is geheel afhankelijk van donaties. Wilt u meer weten over dit onderwerp en over deze reddingsoperatie of misschien een bijdrage geven: kijkt u dan op www.moonbears.nl* of belt u naar* *06-42134596 van Stichting Save the Moonbears te Zoetermeer,*die vanuit Nederland het werk van Animals Asia ondersteunt door fondsenwerving en door meer bekendheid te geven aan het dierenleed in Azië. Honden- en kattenvlees Misschien hebt u de televisiebeelden wel eens gezien: stampvolle vrachtwagens met kooien met honden, bestemd voor de (zeer wrede) slacht en consumptie. Vier Aziatische landen, t.w. Thailand, Cambodja, Laos en Vietnam hebben de handen ineengeslagen om een eind te maken aan niet alleen deze illegale hondenhandel, maar überhaupt aan het eten van hondenvlees. Onlangs zijn er bijeenkomsten geweest waar regeringsfunctionarissen samen met vertegenwoordigers van diergeneeskundige en dierenwelzijnsorganisaties (w.o. Animals Asia) plannen hebben gemaakt die ertoe moeten leiden dat in 2020 de hondsdolheid in deze landen is uitgebannen en daarmee dus ook de onmenselijke hondenhandel, die ervoor zorgt dat deze ziekte wordt verspreid. In Thailand, Cambodja en Laos worden de zwerfhonden van de straat opgepakt, huishonden gestolen, en vervolgens vervoerd naar Vietnam, waar de dieren (circa 5 miljoen per jaar!) worden geslacht en gegeten. Hoewel het in strijd is met de nationale preventie-maatregelen tegen dierziekten en bovendien met de wereldwijde aanbevelingen voor het uitbannen van hondsdolheid, blijft deze handel tot nu toe gewoon doorgaan. Hopelijk komt daar nu binnen enkele jaren een einde aan, door strenge controle in de grensgebieden tussen de vier landen. Ook in China en nog vele andere Aziatische landen is Animals Asia actief in het bestrijden van de honden- en kattenvleesconsumptie. Zo werkt deze organisatie in haar campagne genaamd "Vrienden…of voedsel?" samen met lokale Chinese dierenwelzijnsgroepen om hen een platform te geven waar ze zich kunnen uitspreken, zodat ze samen van binnenuit het eten van honden en katten kunnen beëindigen. Ook hierover kunt u meer lezen op www.moonbears.nl of op www.animalsasia.org Al is het erg ver van ons bed, wij wilden deze verheugende ontwikkelingen toch graag met u delen!

Wij lazen voor u:"Juultje en Jonathan - Van een gekooid bestaan naar een vrij leven" door Sandra van de Werd, uitgegeven door Comité Dierennoodhulp Het boek "Juultje en Jonathan" is het aangrijpende verhaal over twee konijnen die door hun gekooide bestaan zwaar te lijden hebben gehad. Juultje werd geboren in de vleesindustrie, Jonathan in de huisdierenindustrie. Beide konijnen worden op het nippertje gered door een vrouw. In de tuin van de vrouw ontmoeten ze elkaar voor het eerst. Pas dan begint hun leven als konijn. Het boekje is rijk met foto's geïllustreerd en bedoeld voor alle leeftijden. U kunt het boekje bestellen door € 13,84 (€ 10,-- voor het boekje + € 3,84 portokosten) over te maken op NL40 TRIO 0254 714625 t.n.v. Comité Dierennoodhulp te Amsterdam, o.v.v. 'konijnenboekje'. Graag wel uw volledige naam en adres invullen, zodat wij weten waar we het naar toe moeten sturen. Na ontvangst van het bedrag wordt het boek opgestuurd. De opbrengst gaat naar dieren in nood. De bedoeling is ook dat de knaagdierenopvangcentra in Nederland het boek gaan verkopen. Achtergrondinformatie In Nederland worden jaarlijks miljoenen konijnen in kleine draadgazen kooien gevangen gehouden voor de vleesindustrie. In het buitenland worden konijnen op dezelfde wijze gehouden voor hun vlees, vacht en angorawol. Ook in de huisdierenindustrie worden op soortgelijke dieronvriendelijke manier honderdduizenden konijnen per jaar gefokt. Het meest lijden de ouderdieren hieronder omdat zij telkens weer voor jongen moeten zorgen. Van nature kan een konijn wel twaalf jaar of ouder worden. Maar het merendeel van deze huiskonijnen sterft vroegtijdig door eenzaamheid en slechte verzorging en wordt niet ouder dan vier jaar. Ook worden in de huisdierenindustrie veel konijnen gefokt om levend of dood als voedseldier te dienen voor andere dieren die als huisdier gehouden worden (bijv. slangen). In Nederland en de rest van Europa lijden honderdduizenden konijnen voor dierproeven veel pijn in een eenzaam en gekooid bestaan…. Wij bevelen het boekje van harte bij u aan! Ook geschikt om cadeau te geven!

Goed nieuws voor zeehonden Het importverbod van zeehondenproducten dat de Europese Unie in 2010 had ingesteld, blijft van kracht! De Wereldhandelsorganisatie (WTO) heeft hiertoe in mei van dit jaar besloten. Geweldig nieuws voor zeker honderdduizenden zeehonden die jaarlijks worden afgeslacht voor hun bontvacht. Het gaat om álle zeehondenbont, dus niet alleen uit Canada en Noorwegen, maar ook uit Namibië. Met dit WTO-besluit blijft er weinig afzetmarkt meer over voor zeehondenproducten, want eerder hadden de V.S., Mexico en Rusland al een importverbod ingesteld. Uitspraak van de WTO: "Publieke moraal, waaronder dierenwelzijn, mag en kan reden zijn voor een handelsbelemmering" Een hoopvolle ontwikkeling, waar hopelijk nog veel meer dieren in de toekomst profijt van kunnen hebben!

De Stichting Rechten voor al wat Leeft.

Auteur Bep de Boer.