Passie, vals of zuiver? |
Mensen willen gepassioneerd leven, hartstochtelijk,
als in een roman of in tv-series. Hoe komt het toch
dat de levens van zoveel mensen zo overladen zijn met
bezigheden? Is dat gepassioneerd leven? Zoveel mogelijk
verschillende activiteiten in een dag stoppen? Lange
werkdagen maken en ook nog uitgaan (naast natuurlijk
de kwaliteitsuren voor de kinderen)?
Begin maart 2001 begon bij de IKON het Passie project.
Daarin ging het over de passie van grote historische figuren en over hedendaagse passie.
Het levert voor mij als bedenker en beheerder verrassende
contacten en inzichten op.
De bijdragen van Animal Freedom bijvoorbeeld. Hun artikelen
en hun website laten zien dat de rechten van dieren
geplaatst worden in een breder kader dan alleen een
oppervlakkig gevoel dat het zielig is als dieren in
te kleine hokken op moeten groeien. Het gebruik van
dieren in een samenleving van mensen die druk druk
druk zijn, leidt vanzelf tot misbruik.
Dat misbruik gaat niet over als er grotere hokken komen
of als er ingeënt wordt. Dieren krijgen het pas
beter als mensen anders over zichzelf gaan nadenken.
Concreter: als mensen dieper ingaan op de vraag: wat
is eigenlijk mijn hartstocht, mijn passie in mijn leven.
En is die zuiver of vals? |
Alle grote figuren uit het project kennen uit eigen
ondervinding de twee betekenissen van het woord Passie.
Hartstocht en lijden.
Ze zijn ergens met een zekere passie aan begonnen. Ze
gingen ervoor. Ze hadden de innerlijke overtuiging dat
ze bezig waren met de bestemming van hun leven. Een
roeping.
Ze hebben daarnaast ook allemaal gemerkt dat het lastig
is om een dergelijke sterke innerlijke overtuiging met
anderen te delen. In het begin was er enthousiasme,
waren er medestanders. Later kwam er weerstand. De medestanders
konden het niet meer volgen. Hartstocht werd isolement.
Het ervoor gaan werd gaandeweg een lijdensweg.
Maar de grote figuren uit het project hielden tot het
laatst en soms in grote twijfel contact met hun hartstocht,
met de overtuiging dat dit het was wat ze met hun leven
moesten doen.
Hoe zit dat met de gepassioneerde druk druk druk mensen?
Dat ze het moeilijk hebben is duidelijk. Het werk, de
baas, de thuissituatie, ze vragen allemaal tijd en aandacht.
Schuldgevoel, irritatie en isolement zijn niet zelden
het gevolg. Lijden.
Maar kan je dit soort lijden passie noemen? Is dit soort
lijden niet juist een gevolg van het verloren contact
met de oorspronkelijke hartstocht? Hebben de druk druk
druk mensen nog contact met het oorspronkelijke gevoel
'daar ga ik voor'?
De grote figuren van het project zijn niet allemaal
even succesvol geweest. Diegenen die niet op de juiste
manier gingen voor hun doel moesten het voortijdig met
de dood bekopen. De dood in verschillende betekenissen
van het woord: zij kwamen op de brandstapel, vermoordden
hun geliefde of belandden op een dood lopende weg. De
anderen, wel succesvol, worden gekenmerkt door een combinatie
van een aantal, ogenschijnlijk tegenstrijdige, eigenschappen.
Zij waren overtuigd van zichzelf, maar ze waren ook
dienstbaar en nederig. Zij hadden vertrouwen in zichzelf
maar ook in anderen, een hogere macht of een hoger doel.
Zij hadden de tegenpolen geïntegreerd, hadden tegenstellingen
overwonnen en hadden oog voor wat een ander nodig heeft.
Hoe kunnen mensen uit onze tijd in contact komen met
die passie die integer is? Die leidt tot een consequent
en juist inzicht, denken, spreken, handelen, levensonderhoud,
inspanning, opmerkzaamheid en concentratie.
Daar komen we waarschijnlijk alleen mee in contact als
we proberen met onszelf in balans en met elkaar in contact
te komen. Wanneer we proberen onszelf te laten zien,
elkaars visie te delen en hopelijk van elkaars passie
genieten. Age Kramer (IKON) en Bert Stoop (Stichting Animal Freedom). |
|
|
|
|
|