Anna van Beek begint bij het dier

Waarom kom ik voor dieren op?

Geschreven door Anna van Beek. Waarom juist steeds weer voor hen, en minder, of niet, voor al die mensen zonder huis, eten of gezondheid? Menig sloppenwijk-kind zou wat geven voor de maaltijd die een Westers huisdier dagelijks krijgt opgediend. Is een dier kwetsbaarder of hulpelozer dan een mens? Waarom kies ik elke keer weer, al gedurende mijn hele leven, voor het dier als een beroep wordt gedaan op mijn vrijwilligerstijd, inzet en/of geld? Misschien simpelweg omdat je ergens een keuze moet maken, en niet al het wereldleed op je schouders kunt torsen? Of is het zo dat nergens het onrecht en leed zo 100% duidelijk en schrijnend is als wanneer een weerloos dier wordt mishandeld? Een sloppenkind is, hoe zwaar zijn leven ook is, in ieder geval een lid van de diersoort mens. Hetgeen de kans dat hij zijn leven lang in het donker in een kleine kooi wordt opgesloten of dat er pijnlijke en beangstigende medische experimenten met hem worden uitgevoerd toch aanzienlijk verkleint. Mocht een dergelijk lot hem al ten deel vallen, dan is dat in ieder geval strafbaar, en bestaat de kans dat andere mensen het voor deze soortgenoot opnemen.
Bij dieren daarentegen, zeker in de Westerse wereld, is de situatie omgekeerd. Hier geldt het recht van de mens om een dier economisch optimaal te benutten, hetgeen in nietsontziende industriële verwerking van dieren is ontaard, en geldt zelfs de wettelijke plicht voor producenten van medicijnen om dieren te vergiftigen, open te snijden, te verminken of psychisch te kwellen, alvorens een nieuwe uitgevonden stof op mensen mag worden uitgetest. Aan het misbruik van dieren ligt zeker voor een deel de overtuiging van veel mensen ten grondslag dat een dier onderschikt is aan de mens. Maar ik geloof dat onwetendheid een nog veel grotere factor is in het mogelijk maken, en houden, van de voor mij persoonlijk onverteerbaarste vormen van dierenmishandeling, namelijk dierproeven en bio-industrie.

En het is hier dat ik een kans zie om mijn verontwaardiging en machteloze woede om te zetten in iets opbouwends, namelijk door zoveel mogelijk informatie te proberen te geven over de puur economische machten achter de farmaceutische industrie en de vlees- en zuivelindustrie. Ik ben er van overtuigd dat ieder mens en elk volk in staat is om terzijnertijd de gruwelijkste dingen met andere mensen uit te halen, als het toestaat dat zoiets onschuldigs en weerloos' als een dier in gevangenschap wordt uitgebuit en mishandeld.
Het Duitse volk is na de Tweede Wereldoorlog tot in den treure aangevallen op haar repliek "Wir haben es nicht gewusst". Persoonlijk denk ik dat de grote massa's inderdaad niet hebben geweten welke misdaden er in hun naam werden begaan. En dat er wel degelijk groots in gang gezette misstanden rechtgezet kunnen worden, als eenmaal maar genoeg mensen door de leugens, propaganda en reclame van enkelen hebben leren heen zien (vergelijk bijvoorbeeld het succes van de anti-kernenergie-beweging).

Samengevat geloof ik dat het wel mogelijk is om op een ethisch verantwoorde manier met dieren samen te leven, overal ter wereld, als mensen maar eenmaal weten welke misstanden er zijn, waardoor die er zijn, en welke zeer voor de hand liggende alternatieven er voorhanden zijn. Onderzoekers en boeren laten niet graag cameraploegen toe in hun laboratoria en geluidsdichte stallen, en dat is niet voor niets. Wat niet weet, wat niet deert; ook in ons land en overal elders wordt 'von nichts gewusst', en daardoor kunnen diepgewortelde misstanden blijven bestaan en miljardenwinsten over de ruggen van dieren gemaakt blijven worden. Ziehier dus mijn motivatie om mij voor organisaties in te zetten die de rechten van dieren verdedigen: iedereen mag van mij zijn eigen mening hebben, maar aan mij zal het niet liggen, dat mensen 'nergens van geweten' hebben.
En op een of andere manier geloof ik dat een maatschappij die verantwoordelijkheid neemt voor haar zwakste en meest afhankelijke leden (lees: dieren), vanzelf ook beter met mensen zal omgaan.