Geschreven door Maaike Moulijn.
Mijn moeder is op haar 19e vegetariër geworden
nadat zij stage had gelopen op een kistkalverij en had
gezien hoe dieren behandeld worden voordat ze bij de
slager terecht komen. Deze ervaringen hebben zo'n indruk
achtergelaten dat zij besloten heeft geen vlees meer
te willen eten (van dieren die zo behandeld worden).
Enkele jaren later werd ik geboren en werd ik uiteraard
vegetarisch opgevoed (hoewel mijn vader wel vlees eet;
in dit geval: lang leve de traditionele rolpatronen).
Tot mijn vierde, vijfde was ik me niet bewust van de
verschillen in levensvisie en eetpatronen tussen mij
en mijn leeftijdsgenootjes. Op het moment dat me dat
wel op ging vallen, namelijk op het moment dat ik worstjes,
kroketten en frikandellen leerde kennen op kinderfeestjes,
heeft mijn moeder in voor kinderen begrijpelijke taal
uitgelegd waarom zij geen vlees wou eten. Ze liet aan
mij (en mijn andere broertje en zusjes) de keuze om
haar voorbeeld te volgen of niet. Het gevolg was dat
ik op kinderfeestjes weigerde om vlees te eten en mijn
zusjes ervan smulden. De kinderen uit mijn klas vonden
het erg raar (ik was de enige vegetarier die zij kenden)
maar ik ben er nooit mee gepest. Sterker nog, heel wat
kinderen zijn door mij aan het denken gezet over hun
eigen eetpatroon.
Toen ik 7 of 8 jaar was heeft mijn moeder (het klinkt
erg cru, maar het was erg leerzaam) mij meegenomen naar een varkensvetmesterij. Toen kon ik met eigen
ogen zien waarom zij lang geleden besloten had geen
vlees meer te eten. Dat heeft zoveel indruk op mij
gemaakt dat ik mijn eigen mening beter kon verwoorden
en ook uit eigen ervaring kon verhalen waarom ik geen
vlees wou eten.
Mijn klasgenootjes waren geïnteresseerd in
mijn verhalen, omdat zij hun eten nog nooit in dat daglicht
hadden geplaatst. Veel ouders waren boeren (of familie
van boeren) en een aantal kinderen waren pertinent tegen
het vegetarianisme (al of niet beïnvloed), maar
zolang ik redelijke argumenten had accepteerden ze
mijn houding tegenover vlees. Enkele andere kinderen
volgden mijn voorbeeld, al of niet succesvol. Als ik
bij vriendjes of vriendinnetjes ging eten, of op een
schoolreisje dan moest ik echter niet culinaire hoogstandjes
verwachten: een gekookt of gebakken eitje en een kaasplak
was het enige dat de kokende ouder kon verzinnen.
Tegenwoordig is het met de komst van de sojaburgers
een stuk makkelijker om voor vegetarische kinderen
die mee-eten in een vleesetend gezin een alternatief
op tafel te toveren.
Toen ik 11 of 12 was heb ik een spreekbeurt over vegetarianisme
gehouden op school. Ook dat is een middel om dit onderwerp
beter bespreekbaar te maken in een klas en bovendien
om voor het kind zelf duidelijker te maken waarom hij
of zij een vegetarier wil zijn. Op de middelbare school was vegetarianisme veel bekender en meer ingeburgerd
waardoor ik daar minder uitleg heb hoeven geven wat
het inhoudt en waarom ik ervoor gekozen heb om geen
vlees te eten.
Op de universiteit worden er wel meer discussies gehouden
over vegetarianisme, maar staat men wel erg open voor
argumenten. Nu moeten de argumenten echter duidelijker
en beter zijn dan op de lagere school. Hier zijn meer
vegetariers om mij heen, zowel geworden na alle debacles
rondom BSE en dergelijke als ook omdat mensen er nu
meer open staan voor andere levensvisies en zelf hun
eetpatronen kunnen bepalen (wat je van een kind niet
kunt zeggen).
Met een aantal vegetariers ben ik een kookclubje begonnen
(vegavoergroep), en met een paar anderen koken we ongeveer
1 keer per jaar voor zo'n 20 tot 30 mensen (veelal
niet vegetariers) uitgebreid vegetarisch (Holle Bolle
Gijs). En dat vindt iedereen leuk en lekker en het
wordt zeker op deze manier geaccepteerd als er vegetarisch
gegeten wordt!!!
Volgens mij is de conclusie hieruit dat ik wel altijd
duidelijk uitleg en redenen voor mijn vegetarianisme heb moeten geven (en later lekker moest koken), maar
dan werd mijn visie wel altijd geaccepteerd.
Een eigen visie verdedigen kan een kind naar mijn mening
echter alleen doen als hij of zij er zelf echt achter
staat. Daarom moet je een kind duidelijk maken waarom je zelf voor een vegetarische levensstijl hebt gekozen,
eventueel andere redenen nog geven en dan aan het kind
overlaten of hij/zij zelf ook een vegetarier wil worden.
Je kunt het, ook bij een kind, niet afdwingen om dezelfde
levensstijl over te nemen. Maar als een kind ergens
bewust voor gekozen heeft (en dat is natuurlijk het
grote verschil met rood haar hebben of dik zijn), dan
kan ik me bijna niet voorstellen dat andere kinderen
die mening niet van een klasgenoot, vriendje of vriendinnetje,
accepteren….
Terug naar persoonlijke verhalen. |
