Ted van Loon
Ik heb een probleem met de manier waarop bij Animal
Freedom het vrijheidsbegrip wordt toegepast op dieren:
dieren hebben geen keuzevrijheid. Zij volgen natuurwetten.
De mens kan ze hierin beperken, waardoor ze een onnatuurlijk
leven gaan leiden, dat schadelijk voor ze kan zijn.
Het gaat dus in feite om de inperkingen die de mens
aan het dier oplegt, waardoor het niet in staat is zijn
natuur te volgen. Dieren zouden in die zin alleen rechten
hebben en geen plichten. Het is vergelijkbaar met de
positie van het kind, die in eerste instantie ook alleen
rechten heeft. Naarmate zij volwassener worden krijgen
zij meer plichten, maar ook meer keuzevrijheid!
Vrijheid is altijd gekoppeld aan het kunnen kiezen
tussen twee kwaden.
Het vrijheidsidee is aantrekkelijk in deze discussie
omdat het een gelijkwaardigheid garandeert tussen mens
en dier. Dit is een radicalisering die de discussie
wel zuiverder maakt. Er zullen weinig mensen zijn die
durven stellen dat mens en dier gelijkwaardig zijn.
Ik zou daar voor willen pleiten zoals een kind gelijkwaardig
is aan de volwassene, maar niet gelijk aan elkaar zijn.
De volwassene heeft echter de plicht het kind te beschermen
en op te voeden naar de mogelijkheden en talenten die
het kind bezit. Hij is verplicht een omgeving te creëren,
die deze talenten en mogelijkheden tot ontplooiing doet
komen. Ik denk dat de volwassen burger dit zelfde verplicht
is ten opzichte van het dier. Hij dient ervoor te zorgen
dat een dier naar zijn natuur kan leven binnen de beperkingen
die er nu eenmaal aan het houden van dieren inherent
is. Ik denk dat dit mogelijk is als we ons tenminste
willen verdiepen in de werkelijke psychische en fysieke
belangen van het dier. Ook veel dierenliefde blijkt
uit onwetendheid pure mishandeling te zijn. We zijn
altijd te arrogant geweest om ons echt in de belangen,
welzijn en pijn van dieren te verdiepen.
De houding van de maatschappij ten opzichte van dieren
spreekt boekdelen over onze houding naar zwakkeren in
algemeen en ik denk dat die houding in onze zogenaamde
humanitaire cultuur er in de loop der jaren nog niet
veel beter op geworden is.
