![]() |
Bert Stoop Mijn eerste huisdier was een jong konijn dat ik als
zesjarige had "verdiend" door iemand een uurtje
te helpen bij het rapen van aardappels. Ongelofelijk
vond ik dat: een konijn krijgen voor zo weinig moeite.
Na dat eerste konijn zouden er nog vele volgen. Het
eerste konijn kreeg een behuizing van 2 op elkaar gestapelde
aardappelkistjes met wat gaas ervoor. Gevoelsmatig vond
ik dat een dier toch de ruimte moest hebben. Omdat wij
op een tuinbouwbedrijf woonden was er genoeg ruimte
om een stuk gras af te scheiden waarop de konijnen relatief
veel ruimte hadden. Ze konden zelfs een hol graven dat
meters lang was tot ver buiten de omheining. Ontsnappen
deden ze niet en zo creëerden zij een eigen vertrouwd
plekje. |
||
![]() |
![]() |
|
Ik was er inmiddels wel aan gaan twijfelen of ik er
wel goed aan deed om dieren uit het wild te houden.
Op een keer, ik was een jaar of veertien, ving ik twee
patrijzen. Het was mogelijk een paartje, een verschil
in geslacht kon ik niet zien. Na verloop van tijd ging
een van beiden dood. Had dat nu met de gevangschap te
maken? En wat was het leven van het overgebleven mannetje
of vrouwtje nog waard? Wat zou het weer waardevol maken?
Ik herinner mij nog goed het moment dat ik de andere
patrijs in mijn handen nam en buiten in de lucht gooide
om het weg te laten vliegen. Dat kostte mentaal wat moeite,
want ik had zoveel moeite gedaan om het te vangen. Ik
moest echt iets in mijzelf overwinnen om die vogel los
te laten. Het was een letterlijke handeling die ik figuurlijk
nog wel eens voelde als later een relatie met een vriendin
uitging. Nooit heb ik meer daarna een mens
of dier van mij afhankelijk willen houden. Het inzicht dat een dier recht op vrijheid heeft is dus niet plotseling doorgebroken, maar geleidelijk gegroeid. Doordat ik zoveel jaren ben omgegaan met huisdieren heb ik goed kunnen ervaren dat dieren niet echt "dankbaar" zijn voor hun verzorging. Het liefst gaat het dier zijn eigen gang. Kijken naar dieren doe ik nog steeds graag en het mooiste vind ik nu dat een dier mij begroet door even aan mijn hand te ruiken en dat we daarna ieder weer onze eigen weg gaan, in vrijheid. Ik streef er met deze website en samen met anderen naar dat mensen beseffen wat zij aanrichten voor zichzelf en de dieren met het eten van vlees. Mijn eigen proces overziende, heb ik er begrip voor dat dit inzicht langzamer kan gaan dan logisch lijkt. Zie ook het interview in Leven en de bijdrage aan het Volkskrantforum, geschreven samen met juriste Door van den Borst, die in 1995 verscheen onder de titel "Recht op vrijheid moet ook voor dieren gelden". Ik wil bijdragen aan een hogere kwaliteit van leven voor mens en dier door te blijven schrijven over bewustwording, psychologie en spiritualteit. Waarom zouden we niet proberen om onrecht te vermijden wanneer dat eigenlijk geen moeite kost? |