Gary L. Francione is professor in de rechten aan de Rutger Universiteit in Newark en de auteur van Animals, property and the law en Rain without thunder, the ideology of the animal rights movement. Hij heeft samen met zijn vrouw de animal rights law studie opgezet en is dol op de honden die hij liefdevol in zijn gezin heeft opgenomen en die hij voedt op een veganistisch dieet John Otters in Gezond Idee! nr 60. |
Wie dacht dat de meeste mensen overtuigd
zouden moeten worden van de morele
waarde van andere dieren heeft het fout. Francione stelt in zijn boek Introduction to animal rights dat de meeste mensen wel inzien dat dieren gevoel hebben,
maar dat onze acties niet kloppen met onze ideeën
vanwege de status die dieren bezitten. Hoewel de meeste mensen met een
hond of kat hun huisdier zien als lid van het gezin,
worden dieren toch vooral, en niet in de laatste plaats
door de wet, gezien als eigendom. Francione trekt hier
de vergelijking door naar slavernij,
waar de eigenaar van een slaaf niet zijn eigendom kon
doen wat hij wilde, zolang dit hem winst opleverde.
Het feit dat dieren de status van dingen hebben, is
volgens Francione de grootste oorzaak van het door de
mens veroorzaakte dierenleed. Een heel andere manier om dierenrechten te bevorderen is er voor te zorgen dat de kans op misbruik van dieren wordt verkleind. Dit kan door in de wet vast te leggen dat mensen niet eigenaar zijn van een dier op de manier zoals een mens eigenaar van een "ding" is. Wanneer een mens misbruik maakt van een dier, zou dit dier van hem of haar moeten worden weggenomen, terwijl alle rechten van de eigenaar vervallen. Geen recht op schadevergoeding dus en ook niet op een ander dier. Deze manier van omgaan met dieren lijkt op kindervoogdij: een mens mag over handel en wandel van het dier beslissen zolang hij of zij zich houdt aan de voorschriften. Rechten moeten worden gecontroleerd en gehandhaafd De overheid zou een instantie moeten aanwijzen, die
preventief kan ingrijpen als aan het welzijn van dieren
niet voldoende aandacht wordt besteed, bijvoorbeeld
de NVWA, die op haar beurt ook weer gecontroleerd wordt.
Als een veehouder zich niet houdt aan deze voorschriften dan kun je (in twijfelgevallen) eerst een geldboete geven en hem verplichten om de zaken binnen een bepaalde termijn te regelen. Doet hij dat niet of is de overtreding evident, dan volgt verbeurdverklaring, direct en zonder recht op schadevergoeding. De overheid verkoopt deze dieren vervolgens aan andere veehouders of laat het dier slachten. Op deze wijze wordt controle geen kostbare zaak en zijn de belangen van het dier voldoende gediend. Het moge duidelijk zijn dat gerekend wordt op een preventieve werking en dat een dergelijke ingreep geen schering en inslag zou moeten worden. Ook het "spuitje" geven aan dieren waarvoor geen nieuw onderdak is te vinden, moet zoveel mogelijk worden voorkomen. Zie ook Willem Vermaat in Trouw "Dier heeft het recht om geen bezit te zijn". |