Moeder Teresa had compassie

De passie van Theresa

Agnes Gonxha Bojaxhiu wordt geboren in Skopje in 1910. Een gewoon meisje in een gewoon gezin. Op twaalfjarige leeftijd hoort ze een geheimzinnige stem roepen dat ze later religieuze zal worden. In 1929 wordt Agnes novice en dan verandert ze haar naam in Theresa, naar de Belgische zuster Theresa, die haar weg de 'kleine weg' noemde. Deze zogenaamde kleine weg houdt in dat je God dient door het meest gewone, alledaagse werk zo goed mogelijk te doen op een blije en opgewekte manier.
Haar hele leven zal in het teken staan van deze 'kleine weg'.
Op 24 mei 1931 legt Theresa haar eerste, tijdelijke gelofte af van armoede, reinheid en gehoorzaamheid. Theresa vertrekt al snel naar India, Calcutta. Dit is een grote stad met vele miljoenen inwoners en uitgestrekte sloppenwijken. Theresa geeft les, en later helpt ze mee in het ziekenhuis. De zusters van het klooster komen eigenlijk alleen in uiterste noodgevallen buiten de muren van het klooster, maar in het ziekenhuis komt Theresa voor het eerst in contact met een vreselijke ellende en armoede.
Op 14 mei 1937 legt zuster Theresa haar tweede gelofte af, deze gelofte is voor het leven. Ze wordt nu directrice van de St. Maryschool. Later gaat ze buiten de kloostermuren lesgeven en loopt ze door de sloppenwijken. Er volgen roerige tijden.
In 1943 heerst er een hongersnood in Bengalen.
Vijf miljoen mensen komen hierbij om en velen vluchten naar Calcutta. In 1946 volgt er een andere ramp. Pakistan scheidt zich af van India, en moslims en hindoes vermoorden elkaar. Vierduizend mensen komen om. Dit laat ook zuster Theresa niet ongeroerd.

Op 10 september 1946 vertrekt zuster Theresa voor een periode van bezinning naar Darjeeling.
In de trein krijgt ze een roeping. God wil dat ze het klooster verlaat om buiten de muren van het klooster te leven en werken tussen de armsten der armen. Ze neemt een priester in vertrouwen, en pas na een lange tijd van wachten krijgt ze in april 1948 toestemming om ook daadwerkelijk te gaan.
Het was een grote stap, want een zuster krijgt niet zomaar toestemming om het klooster te verlaten en haar gelofte te verbreken. Ze krijgt een jaar de tijd om te bewijzen dat haar plan een echte roeping was en een kans van slagen had.
Met vijf roepies op zak verlaat zuster Theresa het klooster. Ze is 38 jaar oud.
In haar kleding volgt ze de armen uit de sloppenwijken en gaat een witte sari met een blauwe bies dragen. Eerst volgt ze een korte opleiding in een medische missiezusterpost in Patna. Terug in Calcutta huurt ze een hutje in een sloppenwijk en begint les te geven aan de arme kinderen. Al snel gaat het balletje aan het rollen, hoewel ze geen vooropgezet plan heeft. Mensen helpen haar en geven haar een stoel, een kast. Theresa wast de kinderen die ze les geeft, later gaat ze ook de zieken wassen en verzorgen. Theresa is in deze periode erg eenzaam, maar al snel komen oud-leerlingen van haar helpen. Iemand stelt een verdieping van zijn huis ter beschikking, waar ze haar intrek kan nemen met de andere zusters die haar zijn komen helpen. Steeds meer mensen komen helpen. Ze krijgt weer een groter gebouw tot haar beschikking. Er wordt een huis voor stervende mensen geopend, een huis voor wezen, werkplaatsen. En nooit heeft Theresa een plan. Ze leeft alleen vanuit een paar principes. Theresa volgt de kleine weg. Zij doet blijmoedig smerige werkjes, die niemand wil doen, verzorgt smerige wonden, leeft uiterst sober. Als ze uitgenodigd wordt voor een diner vraagt ze of ze het geld dat daarvoor bestemd was kan krijgen en geeft het aan de armen.
Misschien is haar allergrootste principe wel dat in haar ogen iedereen evenveel liefde verdient, hoe men er ook uitziet, welk geloof men ook heeft. In haar ogen is ieder mens als Jezus, als God, en dus moet je goed voor deze mensen zorgen. Ieder mens is welkom bij haar.
De beweging die Theresa begonnen is, groeide en groeide. Ze mag buiten het klooster blijven werken en ze krijgt zelfs haar eigen orde: De Zusters van Liefdadigheid. Vanaf dat moment heet ze Moeder Theresa. Haar werk blijft niet beperkt tot India, maar spreidt zich uit over de hele wereld. Velen vinden het een voorrecht om met Theresa te mogen werken. Hoe een kleine vrouw groot is.

Open oog voor ellende

Moeder Theresa was overtuigd van de weg die ze moest gaan. Dit was geen gemakkelijk besluit, ze moest de kerk haar roeping bewijzen, veel geduld hebben, en vooral heel hard werken. Het zou gemakkelijk geweest zijn haar ogen te sluiten voor de ellende buiten de poorten van het klooster, maar Theresa zoekt juist de ellende op. Ze gaat er tussenin zitten, en leeft temidden van de verschrikkingen.
Het was zwaar, het was in het begin ook eenzaam, maar het was de juiste weg, en juist door de passie waarmee ze haar taak vervulde werd haar taak een groot succes. Door passie hield ze het vol. Toen het balletje eenmaal aan het rollen was, sloten steeds meer mensen zich bij haar aan en werd haar beweging wereldwijd. Mensen nemen een voorbeeld aan Theresa. Moeder Theresa helpt mensen.

De passie van een vegetariër

Heel veel dieren leven in vergelijkbaar erbarmelijke omstandigheden. Wij weten wel dat hen veel onrecht aangedaan wordt. Maar het wordt ons gemakkelijk gemaakt daar niet veel over na te denken. De dieren worden voor ons geslacht, we zien geen bloederige taferelen en dieronterende leefomstandigheden. Het vlees wordt voorgesneden en soms zelfs onherkenbaar als dier aan ons geleverd, bijvoorbeeld de visstick of de gehaktbal. De bio-industrie is een ver-van-mijn-bed-show. Als we het onderwerp toevallig tegenkomen op de televisie zappen we snel verder. We sluiten onze ogen hiervoor. De kat die bij ons op schoot ligt te spinnen krijgt een extra knuffel. Hoe kunnen wij onze ogen sluiten voor dierenellende?
Kunnen wij dit aan onszelf verantwoorden?
Waarom zien wij een koe als een product en een kat als het meest waardevolle huisdier?
Ik denk dat je alleen door kunt gaan met het eten van vlees, en het nog meer exploiteren van de aarde door iets heel goed te doen, namelijk de waarheid toe te dekken.
Hoe kunnen wij Moeder Theresa zo bewonderen voor iets wat eigenlijk iederéén wel kan? Levert dat niet een ongemakkelijk gevoel op? Zij dekt immers de bittere waarheid niet toe. Zij duikt er middenin, legt het bloot, zélfs als dit grote gevolgen heeft voor haar persoonlijke leven. Maar ze staat ervoor. Ze doet afstand van al haar bezit. Ze leeft tussen de ellende. Ze sluit haar ogen niet. Ze ervaart dat er echt iets moet veranderen en ze voegt daad bij woord. Tussen de paria's, de onaanraakbaren leeft ze haar leven.
De dieren zijn in die zin vergelijkbaar met de paria's. Totaal geïsoleerd leven ze, ver van de 'beschaafde' buitenwereld, hutje mutje opgestapeld in fokbedrijven, waar niemand deze ellende kan aanschouwen, wachtend op de dood. Van natuurlijk leven is amper sprake, eerder van overleven. Hoe kunnen we elke dag met gemak een stuk vlees eten wetende hoe dit 'product' tot stand is gekomen? Waarom openen we onze ogen niet voor de misère?
Kun jij jezelf als vleeseter recht aankijken in de spiegel?
Ik wil graag vertellen hoe ik het woord passie ervaar. Passie betekent voor mij: liefde voor het leven in de breedste zin van het woord. Dit is het principe waarnaar ik leef. Niet alleen liefde voor mijn eigen leven, maar ook liefde voor de medemens, de dierenwereld en de aarde om mij heen.
Ik vind dat als je van jezelf houdt, je zorg moet dragen voor de wereld om je heen. Passie is leven vanuit het hart. Als je daar naar luistert, kun je jezelf niet voor de gek houden.
Niet iedereen hoeft van mij een tweede Theresa te worden, iedereen moet zijn eigen weg hierin vinden. Maar misschien denk je bij het volgende stuk vlees op je bord toch een keertje na over wat je eigenlijk eet.
Denk niet dat het onbegonnen werk is, dat niemand er wat aan doet, dat het toch geen zin heeft. Alle kleine bijdrages helpen. Vergeet niet dat de macht bij de consument ligt. Je hoeft geen grootse plannen ten uitvoer te brengen. Begin klein, net als Moeder Theresa, die de kleine weg volgde.
Ook kleine wegen kunnen uiteindelijk grote gevolgen hebben.
Misschien was jij zo iemand die ooit aan een vegetariër de vraag stelde wat hem toch bezielde om vegetariër te zijn.
Misschien moet je eens beginnen met de wereld op de kop te zetten. Stel jezelf de vraag: "wat bezielt mij toch om vlees te eten?" Durf je ogen te open te openen voor de waarheid en trek daaruit ook de consequenties. Volg je hart, bewandel jouw eigen 'kleine' weg!
Geschreven door Gineke Wayer.