In ons land worden veel meer dieren gehouden dan nodig is voor de nationale consumptie. Het overschot wordt geëxporteerd.
De tabel hieronder geeft een aantal kerncijfers weer over de intensieve en biologische melkveehouderij in Nederland. N.B. De cijfers, gepresenteerd in dit artikel, zijn weliswaar niet de actuele cijfers, maar de teneur is sindsdien niet veranderd.

In de eerste kolom vindt u bepaalde aspecten, bijvoorbeeld hoeveel vlees een gemiddelde Nederlander eet. De tweede kolom onder "1999" geeft vervolgens het gemiddeld gebruik voor 1999 (88 kg).
Hoewel dat jaar al weer ver achter ons ligt, is de aan de relevantie ondertussen niet veel veranderd.
Berekend over alle Nederlanders levert dat de benodigde hoeveelheid vlees in kg op uit de derde kolom. De laatste kolom geeft commentaar en verduidelijking.

De tabel maakt duidelijk wat de aantal gehouden dieren zijn als alle intensieve veehouders zouden omschakelen naar biologische bedrijfsvoering, alleen gericht op de nationale markt, zonder export. Los van bedrijfseconomische gevolgen betekent dit ook een groter ruimtegebruik binnen en buiten de stal.

In de tabel wordt het benodigde aantal biologische rundveehouders berekend, er van uitgaande dat het slachtgewicht en de consumptie van rundvlees in Nederland gelijk zou blijven, ondanks te verwachten, hogere vleesprijzen. De meeste rijen zijn extra en geven voor de berekening niet essentiële, maar mogelijk interessante informatie. Met een pijl in de linker kolom wordt de essentiële informatie aangegeven.

Uit de tabel kunt u afleiden dat de modale Nederlander per jaar ongeveer eendertigste koe eet, waaruit valt te berekenen hoeveel biologische melkveehouders daarvoor nodig zijn (gegeven het gemiddelde aantal koeien per bedrijf).

Uit de tabel blijkt dat als Nederland de intensieve rundveehouderij omturnt tot biologische rundveehouderijen met als doel alleen de nationale behoefte aan rundvlees en melk te dekken, zonder vlees uit te voeren en wanneer de rundveehouders per stal minder dieren houden en het melkvee twee keer zo lang laten leven (minder uitmelken), dat dan de veestapel met 65-75% zou kunnen krimpen.
Drempel in de omschakeling vormen de enorme investeringen die boeren in de intensieve veehouderij hebben gedaan: een schuld van 1.000.000 is vrij normaal. Ook internationale afspraken over vrije export maken het moeilijk om im- en exportbeperkingen in te voeren.

Gezien de ernst van de gevolgen van de bedrijfsvoering voor het dier in exporterende landen vinden we het de moeite waard om op deze punten op de voorgestelde manier in te grijpen: waar een wil is, is een weg.