Kun je een huisdier ook teruggeven?

Mensen worden verleid om huisdieren aan te schaffen. Ze worden verleid door zichzelf, hun kinderen, anderen uit hun omgeving die dieren kwijt willen, etc. of door de commerciële sector. Het is in de belang van de verkopende partij om geen nadelen te koppelen aan het houden van huisdieren. Het is ook in hun belang om er niet al te lichtzinnig over te doen, want dan gaat de goede naam en het vertrouwen van de klant al snel ten gronde. Maar er zijn grote verschillen hoe gewetensvol verkopers omgaan met het geven van informatie over de gevolgen van een aanschaf. Wat dat betreft is geen verschil in het kopen van een televisie of de aanschaf van een huisdier.
Wat wel een groot verschil is wat er vervolgens gebeurt wanneer mensen van hun huisdier af willen. Er zijn weliswaar onvoorstelbaar veel onverschillige mensen die hun huisdier gewoon willen dumpen, maar er zijn gelukkig ook mensen die willen opkomen voor een afgedankt dier. Dat is gelukkig voor het dier, maar minder gelukkig voor die kleine groep mensen die zich het lot van dieren aantrekt. Minder gelukkig, want hun edele houding wordt financieel afgestraft. Het verzorgen van die afgedankte dieren kost veel geld en tijd en onze samenleving is helaas zo ingericht dat er een groot te kort is aan vrijwilligers die kunnen helpen bij die verzorging. Laat staan dat het zo geregeld is dat er betaalde steun is, al was het maar in de vorm van mensen die met behoud van uitkering in een opvang voor dieren mogen werken.
Er zijn in onze samenleving zeer grote hoeveelheden dieren aanwezig. Voor ieder Nederlander worden permanent 10 dieren gehouden. Hun lot is eigenlijk bijna alleen maar dat zij gedood worden, wanneer zij gedumpt worden. Voor landbouwhuisdieren geldt dat zij worden geslacht. Huisdieren, gedumpt in de natuur, worden afgeschoten of opgevreten. Worden ze gedumpt in een asiel dan krijgen ze een spuitje als zij onbemiddelbaar zijn of worden soms voer voor andere dieren als zij zelf geen vlees eten. Kan dit systeem je niets schelen, dan is er voor jou ook geen probleem. Degenen die vinden dat je een overtollig dier niet mag doden hebben een probleem. Het gaat dus om het vinden van een compromis tussen een kleine groep mensen die vindt dat je dieren niet mag doden en een grote groep onverschillige mensen. Het is niet te veel gevraagd om een prijskaartje te hangen aan die onverschilligheid. Net zoals het in de geschiedenis altijd een oplossing geweest is om een aflaat te betalen om het geweten te sussen.
Dit gesteld hebbend, is er in theorie een simpele oplossing. Of die oplossing in de praktijk ook werkt is afhankelijk van de politiek. De politiek kijkt bij het optreden van dierenleed nog eerst en vooral naar het belang van de sector die geld verdient aan dieren. Dat maakt het vinden van oplossingen lastig, maar niet onmogelijk. Stel dat we een verwijderingsbijdrage vragen aan iedereen die besluit tot het houden van dieren en die verwijderingsbijdrage is even hoog als de kosten van de verzorging van het dier als het onbemiddelbaar is, dan zijn de problemen in theorie oplosbaar. De koper zou een realistische prijs betalen voor het dier. Is het dier jong, dan is de prijs hoger, evenals de aanschaf van een dier dat heel oud kan worden. Neemt iemand de verzorging op zich van een dier dat nog maar kort te leven heeft, dan is de prijs zeer laag. Het is doenlijk om een tabel te maken dat voor elk dier aangeeft hoe hoog de kosten van verzorging zijn.
De verkopende sector zal niet staan te springen om deze oplossing omdat mensen zich veel bewuster worden van de financiële gevolgen van de aanschaf. Maar onoverkomelijk is het bezwaar niet, want het gaat de sector eigenlijk om de after sales. :"After sales" is wat de sector kan verdienen aan de verzorging van een dier. Het meest financieel getroffen worden de broodfokkers, want die zijn alleen maar gespitst op het aanschaffen van huisdieren en niet op de after sales. Wie heeft medelijden met broodfokkers? Willen zij in zo'n regeling financieel overleven dan zullen zij zich moeten registreren en hun aandeel moeten leveren in de financiering van het verwijderingssysteem.
Wil de politiek en de overheid kiezen voor het introduceren van een verwijderingsbijdrage dan moet er natuurlijk ook een instantie zijn die registreert of iedere eigenaar van een dier wel zijn bijdrage heeft geleverd. Dit zouden mensen kunnen zijn die beroepsmatig met dieren werken, zoals dierenartsen en de dierenambulance. De dierenambulances kunnen dan betaald worden uit de pot van de verwijderingsbijdragen. Het is een kleine stap om vanuit dit idee een netwerk van samenwerkende instanties op te bouwen die zorg dragen voor alle dieren waar een dierenambulance te maken krijgt: dood, wild of tam. Het zou niet uit hoeven maken of een dier in de ambulance terecht komt, omdat het gevonden is of aangeboden wordt uit welke motivatie dan ook. Biedt iemand een huisdier aan en kan hij niet aantonen dat hij ooit een verwijderingsbijdrage heeft betaald, dan wordt een vervolgende instantie (politie of AID, nu NVMA) ingeschakeld.
Het draait in onze samenleving vaak in eerste instantie om het geld als we elkaar vragen om een bijdrage. Een goed doorberekend financieel systeem kan ook de oplossing zijn als we zoeken naar een rechtvaardig systeem dat opkomt voor het welzijn en daarmee het belang van dieren. Liefde voor dieren laat zich niet dwingen en mensen kunnen maar een deel van de gevolgen van de aanschaf van een huisdier overzien. Een rationele en werkende oplossing voor het opvangen van dat beperkte overzicht is wel denkbaar. Gelukkig zijn mensen wel bereid een politieke oplossing te accepteren die weliswaar geld kost, maar die ook onderbouwd kan worden. En de bereidheid om van tevoren geld te betalen voor de verzorging van dieren is groter wanneer de aanschaf nog niet gedaan is, dan achteraf wanneer mensen van het dier af willen. Een verwijderingsbijdrage klinkt koud, maar maakt het overbodig om mensen te verleiden of te dwingen om dubbelzinnig te communiceren ("mooi weer te spelen of te liegen") over hun werkelijke motieven.

Dit artikel is onderdeel van een serie aspecten rond de aanschaf van een huisdier. Hieronder de inhoudsopgave en de volgorde waarop we de aspecten langslopen. Daar weer onder artikelen over specifieke gevolgen van onze omgang met huisdieren.

Inhoud

Een huisdier nemen?

Een voorbeeld: de hond

De geschiedenis van de hond.
De hond van nu.
De gevolgen van doorfokken voor de hond.
Nadelen voor de hond.

De mens

Waarom wil een mens een huisdier?
De nadelen voor de mens.
De industrie erachter.

Conclusie

Huisdieren nemen?

Links binnen Animal Freedom naar artikelen over huisdieren

Huisdieren, het kind van de rekening?
Slechte argumenten voor het houden van huisdieren.
Jonge kinderen krijgen een verkeerd beeld van dieren.
Afhankelijkheid van dieren.
Dierenverzorging als therapie.
Loslaten van gehechtheid aan dieren.
Het konijn als huisdier, geschikt of niet …?
Varkens als huisdier?
Sylvia Witteman's column over de aanschaf van een rat.
De goudviskom als decoratie en martelwerktuig.
Reptielenleed.
Dierensector houdt baasjes in ethische gijzeling.
De wet handhaven in een hondenwereld.
Aan ieder huisdier zou een 'verwijderingsbijdrage' moeten worden gekoppeld.
Jagende huiskatten.
Steeds meer zwerfhonden.
Dierplezier? Ervaringen van de konijnenstichting op dierenbeurzen.
Enorme toename paarden en pony's.
Stephen Budiansky over de hond als ultieme parasiet.
Saffy blaft niet meer.

Links naar artikelen over honden buiten Animal Freedom

Dierenasiel Nederland.
De hondenbescherming.
Rashondenwijzer.